MARTONOŠ
Prvi pisani pomen Martonoša je daleke 1237. godine u kontekstu Martinus manastira koji je posle Tatarskih osvajanja obnovljen. Drugi put spominju se poznati ljudi tog vremena kao osobe iz Martonoša. Kasnije, za vreme Turske vladavine, ovo naselje na obali reke Tise više puta ostaje bez stanovništva. Poznato je da su Mađari 1552.godine ovde odneli značajnu pobedu protiv Turaka, međutim vec 1554. Martonoš ponovo pada u turske ruke što je preživelo svega 3 porodice. Do 1569. ipak ovaj broj se značajno povećava. Grad je 1686. u oktobru konačno osloboden od Turaka, a teritorija je priključena pograničnoj odbrambenoj zoni. Za vreme Mađarskog oslobodilačkog rata, Martonoš je više puta spaljivan, a ponovno naseljavanje mađarskim stanovništvom počinje 1750. koji ukazom 1774. godine dobijaju ista prava kao i srpsko stanovništvo. 1771.godine selo je imalo već 206 domova a 1784. posle proširenja teritorije imao površinu od 17.848 jutara. 1870. selo se oslobodilo feudalne vlasti i moglo je da započne razvoj života na salašima. U početku, položaj Martonoša je bio izuzetno povoljan ali ga je zbog regulisanja toka reke Tise izgubio.
Danas Martonoš ima železnicku stanicu, autobusku povezanost, a nekada je preko Tise prema Krsturu funkcionisao prevoz skelom koji je zbog izgradnje mosta izgubio na važnosti. Današnji Martonoš je značajno naselje. Populacija se uglavno bavi obradom zemljišta, povrćem, paprikom, krompirom, lukom, a razvijeno je uzgajanje stoke i živine, kao i zanatstvo i manufaktura jer su prva udruženja osnovana još 1826.godine. Poznate su i radionice pletaca korpi kao i sušioci paprika.
Poreklo imena Martonoš nije sa sigurnošcu utvrdeno, a po pojedinim legendama ovde je, na mestu gde je i sadašnje selo, nekada živeo jedan ribar pod imenom Márton. Verovatnije je da je ime u direktnoj vezi sa ovde izgrađenim manastirom Svetog Martona, ili eventualno sa oštrom obalom Tise pod nazivom „mart“.